Niech żyją wakacje

Prosimy o dobre wakacje

1.     Opowiadanie:

„Zamawiam słońce na dwa miesiące…” – zaśpiewał Wojtek na cały głos, wbiegając do mieszkania.

- Może nie przesadzajmy z tym słońcem aż tak bardzo – zaśmiał się tatuś. Zamów też trochę deszczu, bo w przeciwnym razie rośliny nie będą mieć dostatecznej ilości wody,  żeby rosnąć i wydać dobre owoce…

- No… dobrze – zgodził się Wojtek – ale niech pada tylko w nocy, bo są wakacje, a w czasie wakacji musi być dobra pogoda.

- Dobrze, że o pogodzie decyduje Pan Bóg, a nie nasze dzieci – powiedziała mamusia. A co do wakacji, to chciałam wam przypomnieć, że choć skończyły się zajęcia w przedszkolu, to jednak zanim przyjdą wakacje, mamy do spełnienia jeszcze kilka obowiązków.

- Jakich obowiązków? – zapytały zgodnie chórem bliźniaki.

- Przede wszystkim – powiedziała mama –  mamy dziś wieczorem pójść do kościoła, żeby odebrać wasze dyplomy za udział w lekcji religii dla sześciolatków.

- A może tatuś mógłby sam pójść po te dyplomy? – zapytał nieśmiało Wojtek.

- Wykluczone – odpowiedział tata. – Po pierwsze, nie ja uczestniczyłem w katechezie, bo jestem już na to trochę za duży – dodał uśmiechając się do mamy – a po drugie, nie wyobrażam sobie zakończenia roku bez podziękowania Panu Bogu za to, że czuwał nad wami i pomagał wam w nauce. Należy też poprosić Pana Boga o dobre wakacje. Tak uczył mnie zawsze mój tata, a wasz dziadek, i tak samo ja chciałbym uczyć was.

- Dobre wakacje, to wakacje z Panem Bogiem – dodała mama – i o takie wakacje będziemy dziś modlić się w kościele.

Pytania do opowiadania:

- Jakie wakacyjne zamówienie chciał złożyć Wojtek?

- Dlaczego Wojtek marzył o tym, żeby w  wakacje było dużo słonecznych dni?

- Jakie zastrzeżenie do marzeń Wojtka miał tata?

- O jakich obowiązkach przypomniała bliźniakom mama?

- Jakie wakacje mama nazwała „dobrymi”?

2. Drodzy Rodzice, proszę porozmawiajcie z dziećmi o kończącym się roku przedszkolnym. O tym, co było dobre, co podobało się dzieciom. Jak również o tym, co było dla dzieci trudne podczas tego roku. Porozmawiajcie też o nadchodzących wakacjach, o tym, że każdy potrzebuje odpoczynku.

3. Kochane Dzieci, podczas wakacji nie można zapomnieć o Panu Jezusie. On zawsze jest blisko, chce zawsze być Waszym Przyjacielem, również podczas wakacyjnego odpoczynku.

Chciałabym, aby przypominała Wam o tym piosenka, którą bardzo dobrze znacie.

Gdy na morzu wielka burza,

Jezus ze mną w łodzi jest /x2

Mocną ręką trzyma mnie,

Łódka nie kołysze się.

Gdy na morzu wielka burza,

Jezus ze mną w łodzi jest.

https://youtu.be/JfIfJw7o7CA

Życzę wszystkim udanych wakacji i dobrego wypoczynku!

Dziękujemy Panu Bogu za naszych rodziców

Dziękujemy Panu Bogu za naszych rodziców

1.Drodzy Rodzice, proszę porozmawiajcie z dziećmi o Waszej rodzinie, pooglądajcie wspólnie zdjęcia. Opowiedzcie dzieciom za co jesteście wdzięczni Waszym rodzicom. Zapytajcie dzieci, jak lubią spędzać z Wami czas, co lubią robić z mamą, a co z tatą?

2.Opowiadanie:

- Co to za piękne kwiaty i prezenty? – zdumiewał się gruby aniołek, przeglądając sterty poukładanych w równe rządki pudełek i pudełeczek.

- To są podziękowania dzieci. Dziękują w ten sposób Bogu za to, że dał im rodziców – odpowiedział święty Michał Archanioł, który zawsze wszystko wiedział.

- Oooo – otworzył buzię gruby aniołek. – Dzieci robią takie piękne rzeczy?

- Dzieci modlą się po prostu i mówią Bogu, że dobrze jest mieć rodziców, którzy o nie dbają. Ale w oczach Boga te zwykłe słowa są jak najpiękniejsze kwiaty i prezenty, dlatego docierają do nieba w takiej właśnie formie. Kiedyś, kiedy rodzice żyjący na ziemi trafią już do nas do nieba, będą mogli te prezenty zabrać. Wtedy zobaczą, jak ich dzieci modliły się za nich i były im wdzięczne.

- Och! To będzie prawdziwa radość dla rodziców! – zachwycił się gruby aniołek.

- Na pewno – odpowiedział św. Michał – zasługują na to, włożyli przecież dużo trudu, aby jak najlepiej opiekować się swoimi dziećmi.

- W takim razie zlecę szybciutko z nieba i szepnę na uszko Gabrysiowi i Rozalce, żeby jak najczęściej dziękowali Bogu za swoich rodziców – postanowił gruby aniołek. – W ten sposób uzbiera się tutaj cała góra prezentów.

Pytania dla dzieci:

- W jaki sposób możemy okazywać rodzicom wdzięczność?

- W jaki sposób możemy pokazać, że ich kochamy? (pomagać, podarować prezent, przytulić się, uśmiechnąć, pocałować, wykonać laurkę, modlić się za nich)

3.Kochane dzieci,  Wasi rodzice bardzo Was kochają. Troszczą się o Was. Zasługują na Waszą wdzięczność i szacunek. Dlatego zachęcam Was do tego, żebyście wykonały dla nich laurkę. Wieczorem natomiast w czasie wieczornej modlitwy podziękujcie Panu Bogu za rodziców, a rodzicom powiedzcie, jak bardzo ich kochacie.

4.Modlitwa za rodziców:

Dziękuję Ci Boże, że mnie ukochałeś.

Dziękuję Ci, za to, że dałeś mi dobrych rodziców.

Proszę Cię, daj im to, czego im potrzeba.

Boże Ciało

Boże Ciało

1.Drodzy rodzice, porozmawiajcie z dzieckiem, gdzie dzisiaj możemy spotkać Pana Jezusa?

Pan Jezus przychodzi do nas podczas każdej Mszy Świętej, pod postacią białej Hostii. Znakiem żywego i prawdziwego Jezusa jest czerwona lampka przy tabernakulum, która nieustannie pali się.

Ludzie w sposób szczególny okazują Panu Jezusowi uwielbienie, gdy każdego roku wyruszają w procesji, nazywanej procesją Bożego Ciała, po ulicach swoich miast, podążając za kapłanem niosącym Pana Jezusa w monstrancji.

(Proszę wyjaśnić dzieciom słowa, których nie rozumieją. Porozmawiać o procesji Bożego Ciała, wyjaśnić jak wygląda taka procesja.)

2.Opowiadanie:

Wśród kwiatów w ogrodzie dziś wielkie poruszenie. Dzieci je zrywają do koszyczków.

- Gdzie nas dzieci zabierają? Dokąd nas zaniosą w swoich koszyczkach? Co będziemy robić? Co z nami będzie? – pytają zaciekawione kwiaty.

Koszyczki są już pełne kolorowych płatków. Dzieci się pięknie ubrały, a teraz idą z koszyczkami do kościoła.

Pan Jezus ukryty pod postacią chleba będzie dzisiaj szedł przez nasze miasto. I my wszyscy pójdziemy razem z Nim. Dziewczynki będą sypać kwiaty. A chłopcy będą dzwonić dzwonkami bardzo, bardzo głośno.

Teraz kwiaty są radosne, bo wiedzą, że dzieci je zrywały dla Pana Jezusa.

- Hurra! – cieszą się kwiaty – dzisiaj droga po której będzie szedł Pan Jezus będzie kolorowa i pachnąca od naszych płatków.

Pytania do opowiadania:

- Nad czym zastanawiały się zrywane przez dzieci kwiatki?

- Jak wygląda procesja Bożego Ciała?

- Kto jest najważniejszy podczas procesji?

3.Piosenka pt. „Idzie mój Pan”

Idzie mój Pan, idzie mój Pan

On teraz biegnie, by spotkać mnie.

Idzie mój Pan, idzie mój Pan

On teraz biegnie, by spotkać mnie.

Mija góry, łąki, lasy,

By komunii stał się cud.

On chce chlebem nas nakarmić,

By nasycić życia głód.

https://youtu.be/Dprtw2fjpqA

4.Modlitwa:

Jezu, Przyjacielu dzieci,

Niech wielbi Cię dziś cały świat.

A Ty, który pozostałeś z nami w białej Hostii,

Błogosław nas w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen

Czerwiec, miesiąc Serca Pana Jezusa

Sercem kocham Pana Jezusa

1. Kochane dzieci, proszę połóżcie rękę na sercu i spróbujcie usłyszeć, jak bije wam serce. Czy słyszycie, jak serce puka? Puk, puk, serce  bije, to oznacza, że człowiek żyje. Teraz zwińcie rękę w pięść, wasze serduszko jest takie duże, jak wasza piąstka.

2. Opowiadanie o najpiękniejszym sercu na świecie:

Pewnego razu Pan Jezus pokazał swoje Serce świętej Małgorzacie. Zobaczyła piękne Serce z płomieniami ognia. W tym ogniu był krzyż. Dokoła serca był wieniec z cierni. Jego kolce wbiły się do Serca. A na dole święta Małgorzata zobaczyła dużą ranę. Zapytała Pana Jezusa:

- Dlaczego Twoje Serce się pali?

- Bo gorąco wszystkich kocha – odpowiedział jej Jezus.

- A dlaczego w Sercu jest krzyż?

- Bo tak cię kocham, że krzyżem otworzyłem ci niebo.

- A dlaczego w Sercu masz kolce? – zapytała święta Małgorzata.

- Gdy ktoś zrobi coś złego, wtedy boli moje Serce.

 - A kto zranił Twoje Serce?

 - To żołnierze przebili mi Serce, gdy byłem na krzyżu.

To najbardziej kochające serce na świecie – pomyślała Małgorzata i postanowiła o nim opowiadać ludziom.

( Drodzy Rodzice, pokażcie dzieciom obraz Serca Jezusa)

3. My też możemy powiedzieć Jezusowi, że bardzo Go kochamy słowami piosenki: https://youtu.be/YYYwIBt2MH4

Sercem kocham Jezusa/x2

Zawsze będę Go kochał,

On pierwszy ukochał mnie.

Oczekujemy na Ducha Świętego.

Oczekujemy na Ducha Świętego.

1.Zabawa z piórkiem:

Drodzy Rodzice dajcie dziecku na rączkę piórko i poroście, żeby delikatnie dmuchało, aby piórko uniosło się w górę. Następnie zapytajcie dziecko, co jest potrzebne, aby piórko się poruszyło? (powietrze, podmuch, wiatr)

Czy powietrze można zobaczyć lub odczuć? (nie można zobaczyć, ale widać skutki jego działania – kołyszą się drzewa, porusza się firanka, czuć chłodny powiew)

Uczniowie Pana Jezusa pewnego razu poczuli powiew wiatru, ujrzeli języki ognia i zobaczyli gołębicę – znaki, symbole Ducha Świętego.

2.Na podstawie fragmentu z Pisma Świętego o Zesłaniu Ducha Świętego:

Pewnego dnia (pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu) uczniowie Pana Jezusa zgromadzili się w Wieczerniku wraz z Maryją. Wcale nie byli tacy odważni. Bali się opowiadać o tym, że Pan Jezus zmartwychwstał. Obawiali się, że ludzie będą ich wyśmiewać, albo zrobią im krzywdę. Nagle, coś się wydarzyło! Poczuli powiew wiatru, ujrzeli ogniste języki nad swoimi głowami i wiedzieli, że to zstąpił na nich Duch Święty, którego symbolem jest gołębica. Wtedy poczuli, że coś ważnego się dzieje. Poczuli odwagę, siłę i moc. Już nie bali się pójść do ludzi, by mówić im o Jezusie, który umarł i zmartwychwstał.

3.Opowiadanie pt.”Oczekujemy na Ducha Świętego”

Rozalka z Gabrysiem i Ignacym zostawali dziś wieczorem w domu. Miał ich pilnować dziadek, ponieważ rodzice z babcią wybierali się do kościoła na czuwanie w wigilię Zesłania Ducha Świętego. Rozalka koniecznie chciała pójść z nimi.

- Nie możesz Rozalko – tłumaczył jej tato. – Jesteś jeszcze za mała. Nawet Gabryś zostaje w domu. Może za rok albo dwa, kiedy będziecie trochę starsi. Czuwanie jest bardzo długie.

-  Ale, ja chciałabym zobaczyć jak przychodzi duch! – Rozalka była rozczarowana. – Nigdy żadnego nie widziałam.

- Rozalko, Duch Święty, to nie jest zwykły duch. Poza tym wcale Go nie widać. Gdybyś mogła Go zobaczyć, nie byłby duchem.

- A co to znaczy Święty Duch?

- Duch Święty to jedna z osób Trójcy Świętej, czyli po prostu Bóg. W dniu zesłania przychodzi do nas ze szczególną mocą, by napełnić nasze serca odwagą, radością i wiarą. Przynosi nam swoje dary.

- Apostołowie też dostali trochę Ducha Świętego – włączył się do rozmowy Gabryś.

- Tak, apostołowie również otrzymali dary Ducha Świętego, i to w wielkiej obfitości – zgodził się tato. – Modlili się przez długi czas z Maryją i oczekiwali Jego przyjścia. A kiedy Bóg zesłał Go z nieba, serca wszystkich zgromadzonych na modlitwie napełniły się niezwykłym męstwem i zrozumieniem Bożych spraw. To właśnie Duch Święty sprawił, że uczniowie Jezusa mięli odwagę, by wyruszyć w nieznany, wielki świat i głosić Jego naukę.

- I ja chciałabym takiego Ducha – westchnęła Rozalka.

- Ja też! – wykrzyknął Gabryś. – Rozalko, a może sami zrobimy sobie czuwanie? Poprosimy dziadka, byśmy mogli pomodlić się dłużej dziś wieczorem?

- Tak, tak! – ucieszyła się Rozalka. – Będziemy wołać tego Ducha, żeby przyszedł.

- Na pewno przyjdzie – powiedział tato –Duch Święty zawsze przychodzi do tych, którzy Go wołają.

4. My też możemy wzywać Ducha Świętego. Możemy się do Niego modlić, na przykład słowami piosenki:

„Duchu Święty przyjdź,

Duchu Święty przyjdź,

Niech wiara zagości,

Nadzieja zagości,

Niech miłość zagości w nas”

https://youtu.be/-4zp1pza5mY

Święty Jan Paweł II naszym patronem

Święty Jan Paweł II naszym patronem

Kochane dzieci, ostatnio obchodziliśmy 100 rocznicę urodzin świętego Jana Pawła II, dlatego chciałabym Wam przybliżyć postać tego świętego.

Opowiadanie Magdaleny Kuczyńskiej pt. „O Karolku, który zadziwił świat”:

 Nad rzeką Skawą, przy grobie Kraka, leży miejscowość nie byle jaka!

Ma ładny rynek, park i ulice. Co to za miejsce? To Wadowice!

Maj trwał w najlepsze wśród pąków wiśni i świat wyglądał, jakby się wyśnił.

Gdy przy Kościelnej, w domu przy szkole, na świat zawitał mały Karolek.

Ten mały chłopiec był bardzo słodki, szybko zachwycił swatki i ciotki.

Przybiegł kominiarz, szewc, pani Florka, żeby zobaczyć małego Lolka.

Chłopczyk rósł pięknie na zawołanie, grzecznie jadł wszystko: obiad, śniadanie.

Był zdrów i wesół; nie minął rok, a już postawił swój pierwszy krok.

Dumny był ojciec i dumna mama, która raz po raz mówiła sama:

- Wszyscy poznacie, jeszcze w tym wieku, mój Karol będzie wielkim człowiekiem!

Gdy tylko Karol poszedł do szkoły, zaczął wieść żywot bardzo wesoły,

Słabszym kolegom pomocą służył, choć sam był jeszcze całkiem nieduży.

Uczył się pilnie w swej szkolnej ławie, nie zapominał też o zabawie;

za piłką ganiał i na trzepaku dzielnie rozrabiał z bandą chłopaków.

Jak każdy dzieciak wyprawiał psoty, biegał po polach, właził na płoty;

w czapce na bakier, w spodenkach kusych wraz z kolegami robił psikusy.

Od zawsze wiedział, że sport to zdrowie, zatem ukochał właśnie Cracovię,

zaś na boisku sam stał na bramce i nie chciał zawieść w sportowej walce.

Piłka – wiadomo – rzecz ulubiona. Nieraz więc obdarł łokcie, ramiona.

Nieraz masował guza, siniaka, jak na dzielnego przyszło chłopaka.

Nasz młody Karol głowę miał w chmurach, często rozmyślał, chodząc po górach.

Podziwiał Giewont światem zalany i snuł odległe, niezwykłe plany.

Czas nie stał w miejscu, każdy dorastał; choć Lolek przywykł do swego miasta,

czas było ruszyć po życie nowe! I tak się związał z pięknym Krakowem.

Tu, jako żaczek, już nie próżnował, by zgłębić wiedzę, pilnie studiował.

Dla innych żaków mógł być wzorem, a że miał talent został aktorem.

Jak ryba w wodzie czuł się na scenie, a gdy skończyło się przedstawienie,

kurtyna spada i rośnie wrzawa! Zawsze dostawał ogromne brawa!

Cokolwiek czynił, serce w to wkładał, tak zawsze bowiem robić wypada.

Uczynny, miły, a oprócz tego przesympatycznym był wprost kolegą.

Lata studenckie, serce młodości, choć zwykle niosą z sobą radości,

dla Lolka niosły dni niespokojne – bo w Europie zaczęto wojnę!

W kamieniołomach, w starym Krakowie nasz Lolek tracił siły i zdrowie,

z głodem i z biedą musiał się zmierzyć, lecz nawet wtedy nie przestał wierzyć.

Patrząc codziennie na ból i nędzę, często rozmyślał, że chce być księdzem.

Pomagał ludziom, nieść dobre słowo – tak właśnie wstąpił na ścieżkę nową.

W wielką życiową podróż wyrusza: od seminarium do wikariusza

i od biskupa do kardynała, więc cała Polska Lolka poznała.

Jako kardynał przybył do Rzymu, tam zaś wśród kłębów białego dymu

W świat wieść wybiegła dla Polski miła – Papieżem został Karol Wojtyła!

Tłumy radośnie szły po ulicach i w Częstochowie, i w Wadowicach,

gdzie wspominali małego Lolka szewc i kominiarz, i pani Florka.

Karol zaś przybrał papieskie imię i odtąd osiadł na stałe w Rzymie.

Wszyscy wiedzieli jak świat ten długi, kim jest ten Polak – Jan Paweł II!

Lolek był zawsze świata ciekawy, bo świat i człowiek to wielkie sprawy!

Więc jako Papież zaczął podróże, odwiedzał kraje małe i duże.

Przez oceany i kontynenty niósł Słowo Boże – wciąż uśmiechnięty!

Ukochał ludzi naprawdę szczerze, pragnął być dla nich dobrym pasterzem.

Wypełnił ziemskie dni aż do końca, mógł swe zasługi liczyć w tysiącach,

lecz zawsze skromny, ludźmi zajęty, ktoś by powiedział – po prostu Święty!

Ten mały chłopiec, co gnał z latawcem, uczeń, co serce wydłubał w ławce,

sztubak, co ganiał z piłką dookoła, stał się wspaniałym mężem Kościoła.

Wszak każdy z wielkich był też nieduży i na początku swojej podróży

tak jak wy, dzieci, po prostu marzył, wierząc, że kiedyś wszystko się zdarzy.

Dziś w Watykanie pełnym gołębi, z promieniem słońca w fontannach głębi,

z niebem gwiazd pełnym jak wielkie sito, powspominamy – Santo subito!

(Santo subito – święty natychmiast)

Pytania do tekstu:

- W jakim mieście urodził się Karol Wojtyła?

- Jak zachowywał się w stosunku do swoich kolegów i koleżanek w szkole?

- Co lubił robić?

- Kim postanowił zostać?

- Jaki był dla innych ludzi jako papież?

- Jak możemy naśladować świętego Jana Pawła II?

Piosenka Arki Noego pt.”Święty uśmiechnięty”

https://youtu.be/Ha8f5amqPxA

Budujemy Królestwo Boże

Budujemy Królestwo Boże

1.     Pan Jezus opowiadał kiedyś historię pewnego siewcy i jego ziaren.

Przypowieść o siewcy:

„Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedne ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na grunt skalisty, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz, gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy niechaj słucha!”. (Mt. 13,3 – 9)

Pytania do tekstu:

- Kto opowiedział przypowieść o siewcy?

- Gdzie spadły ziarna zasiane przez siewcę?

- Dlaczego niektóre ziarna nie wyrosły?

2.     Drodzy rodzice porozmawiajcie z dzieckiem na temat tej przypowieści, wyjaśnijcie dziecku jej znaczenie.

Siewcą jest Pan Jezus, ziarnem zaś słowo Boże, które kierowane jest do każdego człowieka. Ludzie mają różne serca. Te, które oznaczają drogę, są twarde i nie słuchają, co Bóg mówi. Te, które oznaczają skałę, to serca ludzi, którzy słuchają i chcą robić to, co Bóg mówi, ale szybko się zniechęcają i zapominają o Bogu. Ziemia z chwastami to serca, w których nie ma miejsca na słowo Boga, bo za dużo w nich trosk i zamartwiania się o różne sprawy. Żyzne zaś pole oznacza serca, które chętnie słuchają i przyjmują słowa Boże. Tacy ludzie wypełniają to, co mówi Bóg i wydają plon, czyli dobre uczyni. Jedni 30 dobrych uczynków, drudzy 60, a jeszcze inni 100.

- Które serce jest najlepsze? Dlaczego?

3.     Zadanie dla dzieci:

Kochane dzieci, każdego dnia postarajcie się spełnić chociaż jeden dobry uczynek. Pamiętajcie, że Wasze dobre uczynki, to piękne kłosy z nowymi ziarnami. Dzięki dobrym uczynkom okazujecie miłość najbliższym i jesteście Przyjaciółmi Pana Jezusa. Jakie dobre uczynki możecie spełnić?

Kilka podpowiedzi J (pomoc rodzicom, dzielenie się z innymi, modlitwa, sprzątanie po sobie, opieka nad rodzeństwem itd.)

4.     Piosenka Arki Noego pt.”Sieje Je”

https://youtu.be/WHnrt6RPgvA